Station Vlotho
| Vlotho | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
| Spoorwegstation in Duitsland | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Het eilandperron van Vlotho, kijkend richting Bad Oeynhausen (noorden). Links op de voorgrond de ingang van de voetgangerstunnel, in het midden het oude stationsgebouw, op de achtergrond de Amtshausberg in Vlotho (2013)
| |||||||||||||||||
| Algemeen | |||||||||||||||||
| DS100-code | HVLO | ||||||||||||||||
| Stationscode | 6428 | ||||||||||||||||
| Categorie | 6 | ||||||||||||||||
| Type | Bf | ||||||||||||||||
| Vervoerder(s) | NordWestBahn | ||||||||||||||||
| Geschiedenis | |||||||||||||||||
| Geopend in | 1875 | ||||||||||||||||
| Stationsbouw | |||||||||||||||||
| Perrons in gebruik | 1 | ||||||||||||||||
| Perronsporen | 2 | ||||||||||||||||
| Spoorlijn(en) | |||||||||||||||||
| Spoorlijn(en) | DB 1820 Elze - Löhne | ||||||||||||||||
| Treindienst(en) | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Ligging | |||||||||||||||||
| Land |  Duitsland
| ||||||||||||||||
| Deelstaat |  Noordrijn-Westfalen
| ||||||||||||||||
| Plaats | Vlotho | ||||||||||||||||
| Adres | Weserstraße 24 | ||||||||||||||||
| Coördinaten | 52° 10′ NB, 8° 52′ OL | ||||||||||||||||
  | |||||||||||||||||
| Deutsche Bahn - S-Bahn - U-Bahn | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Station Vlotho (Bahnhof Vlotho) is een spoorwegstation in de Duitse plaats Vlotho, in de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Het station ligt aan de spoorlijn Elze - Löhne. De spoorlijn verbindt de steden Löhne, Hamelen en via Elze Hildesheim en wordt door de "Weser-Bahn" gebruikt. Alle gebouwen inclusief het stationsgebouw worden sinds 1992 niet meer voor hun oorspronkelijk doel gebruikt en zijn ook niet meer in bezit van de Deutsche Bahn.
Indeling en betekenis
[bewerken | brontekst bewerken]
Het station Vlotho wordt door de Deutsche Bahn ingedeeld in de stationscategorie 6.[1] Het staat langs de Bundesstraße 514 noordoostelijk van de binnenstad aan de westelijke Wezeroever. In de nabijheid staat het raadhuis van de stad Vlotho en het culturele centrum Kulturfabrik met het plaatselijke museum. Vanaf het aangrenzende busstation is vanaf 2012 een toegankelijke overstap mogelijk naar het station.[2]
Bediening
[bewerken | brontekst bewerken]De spoorlijn wordt elk uur (in het weekeinde elke twee uur) door de RB 77 "Weser-Bahn" bediend. De lijn wordt geëxploiteerd door NordWestBahn. Voor de exploitatie wordt gebruikgemaakt van Alstom Coradia LINT-dieseltreinstellen.
| Serie | Treinsoort | Route | Bijzonderheden |
|---|---|---|---|
| RB 77 | Regionalbahn (NordWestBahn) | Bünde (Westf) – Löhne (Westf) – Vlotho – Hamelen – Nordstemmen – Hildesheim Hbf | Weser-Bahn 1x per twee uur in het weekend Bünde - Löhne |
Monumentale status en bouwgeschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]Het voormalige stationsgebouw is opgetrokken uit bakstenen, van een zadeldak respectievelijk een schilddak voorzien en met bitumen dakbedekking. De gevel is door decoratief metselwerk evenals omringende kroonlijsten en met lisenen versierd. In het bovenste deel van het middelste gedeelte bevinden zich stucwerkversieringen om een cirkelvormig raam. Links en rechts van het gebouw bevinden zich erkervormige uitbouwen, die eveneens van decoratief metselwerk zijn voorzien. De originele boogramen zijn vervangen door nieuwere ramen.[3]
De oorspronkelijke ontwerpen van het gebouw lagen in handen van een ingenieur van de Hannover-Altenbekener Eisenbahn-Gesellschaft, die de concessie had gewonnen voor de bouw van een spoorlijn tussen Elze en Löhne. Het onderkelderde, twee verdieping hoge hoofdgebouw is 22,60 meter lang en 11 meter breed en heeft een risaliet van 12,30 meter breed. De uitbreidingen van het originele gebouw werden gebouwd in 1908-1909 naar het ontwerp van architect Wilhelm Köster, die vanaf in 1892 in Herford woonde. Hij was onder andere specialist in de bouw van diverse tabaksfabrieken, zowel in als buiten Duitsland. Tevens ontwierp en bouwde hij vele prestigieuze villa's in de late Gründerzeit.[4]
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]Tot 1945
[bewerken | brontekst bewerken]Op een enkeling na, waren in 1845 de meeste ondernemers in Vlotho voorstanders van een eigen treinstation aan de Köln-Mindener Eisenbahn-Gesellschaft. Al eeuwenlang was de haven van Vlotho aan de Wezer een belangrijk handelscentrum voor het Ravensberger Land en het vorstendom Lippe, ook voor goederenverkeer van en naar Bremen en Thüringen. De angst voor economische schade nam af door de veranderingen die al plaatsvonden en de opkomende veranderingen van de infrastructuur (naar wegen en paden, tevens de ontwikkelingen van het spoor). Niet lang daarna ondersteunde Vlotho het idee voor een directe verbinding van Minden via Vlotho naar Paderborn.[5] Hierdoor zou Vlotho een belangrijk overslagpunt blijven voor het noorden van Lippe, een gebied dat tot die tijd werd bediend door paard en wagen. De lijn die uiteindelijk gebouwd werd kreeg de naam lijn Löhne - Vienenburg. Voor de bouw van de lijn tussen Löhne en Hameln werden migranten ingezet, in Vlotho waren dat voornamelijk Polen.[6]
De werkzaamheden in Vlotho begonnen in 1872 met de sloop van twaalf huizen langs de straat Lange Straße. Veel inwoners waren bang dat ze daglicht en lucht zouden verliezen door de hoge spoordijk. Tijdens de bouw van het vrachtdepot werd een woning verwoest door een aardverschuiving in 1874. Op 30 juni 1875 werd de lijn Löhne - Hameln officieel geopend met de eerste reizigerstrein. Onder de eregasten waren geen notabelen uit Vlotho, omdat men deze vergeten was uit te nodigen.[7]
De nieuwe spoorlijn sloot het gat tussen de spoorlijn Elze - Goslar (geopend in 1853) en de spoorlijn Löhne - Osnabrück (geopend in 1855) en hierdoor was de lijn al een belangrijke verbinding voor het oost-westverkeer.[7] Station Vlotho had in die tijd een entreegebouw en een kleine goederenloods. Bewaakte overwegen werden geïnstalleerd op de lijn in 1907. De spoorlijn werd verdubbeld tussen 1908 en 1911. Het stationsgebouw werd met een oppervlakte van 800 m² in 1909 uitgebreid. In 1934 waren er aanpassingen aan gebouwen op het terrein, die werden verbouwd tot appartementen voor spoorwegmedewerkers. In hetzelfde jaar werden er sanitaire voorzieningen geplaatst in het gebouw, deze werden bereikbaar gemaakt vanaf het stationsplein met een buitentrap in 1968.
De goederenloods werd in 1923 uitgebreid. In de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog werd de spoorbrug over de Wezer aangevallen door geallieerde bommenwerpers, maar de brug was nog steeds berijdbaar. Op 3 april 1945, toen een pantserdivisie tegen de Amerikaanse troepen aan het vechten was in het gebied dan nu Exter heet, probeerden Duitse soldaten de spoorbrug op te blazen. Dit lukte deels, in tegenstelling tot een andere spoorbrug verderop. Tijdens de wederopbouwperiode na de oorlog werd de spoorlijn tussen de stations Vlotho en Veltheim in 1946 heropend als een enkelsporige lijn.
Hoewel het station dicht bij de haven ligt, had het daarmee geen directe verbinding. Kort na de Eerste Wereldoorlog werd een aparte spoorlijn gebouwd langs het terrein van de voormalige suikerfabriek Tintelnot. Het eindpunt van de Herforder Kleinbahn, die Vlotho en Wallenbrück via Bad Salzuflen en Herford verbond, was gelokaliseerd naast het station van de Deutsche Reichsbahn en de Deutsche Bahn en bestond van 1903 tot 1962.
1945 en daarna
[bewerken | brontekst bewerken]
Na de oorlog nam het treinverkeer op de lijn Elze - Löhne sterk toe door de sterke economische groei. De nabijgelegen elektriciteitscentrale in Veltheim, die werd geopend in 1959, kreeg zijn brandstof grotendeels via het spoor aangeleverd. Er waren directe reizigerstreinen naar Braunschweig, Aken en Mönchengladbach.[7]
De latere groei van het verkeer over de weg was van grote invloed op het treinverkeer. Van een gemiddelde van 55 goederen- en 65 reizigerstreinen die elke dag door Vlotho reden in 1961, daalde dit naar een gemiddelde van 3 goederen- en 22 reizigerstreinen in 1992. De drie goederentreinen vervoerden steenkool voor de elektriciteitscentrale in Veltheim. Evenzo nam de dagelijkse kaartverkoop van 600 naar 30 af en de bagageafhandeling van 50 naar 5 stuks per dag. Het station werd niet meer winstgevend.[8] Door reorganisatie werd de goederenafhandeling in juni 1975 gestaakt.[9] De goederenloods werd verkocht aan een particulier. Het seinhuis, dat het gebied rond het station bediende, brandde in oktober 2011 af en werd gesloopt.
Het voormalige stationsgebouw, dat een monumentale status kreeg in 1988, werd door de Deutsche Bundesbahn in 1992 verkocht aan een particulier. Hij liet het gebouw leeg staan, omdat volgens zijn mening, een plan voor heringebruikname niet kon worden toegepast. In 2007 kocht de stad het zwaar vervallen gebouw van de erfgenamen van de oorspronkelijke eigenaar.[8] Het stationsgebouw bleef nog steeds leeg, er werden alleen noodzakelijke reparaties uitgevoerd om verder verval te voorkomen. In de gemeenteraad werd er overwogen om het gebouw van de monumentenlijst te schrappen en daarna te slopen.[8][10] Een groep van bewoners protesteerde in februari 2013 tegen de sloop en ondersteunde het gebruik van het gebouw voor de gemeenschap.[11][12] De meest recente berichten (2020) over het oude stationsgebouw reppen van plannen van een ondernemer, om er eind 2021 een brood- en banketbakkerij in te beginnen, alsmede een horecagelegenheid, waar men o.a. dit brood en banket kan nuttigen.
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- (de) Website van de burgerbeweging voor het behoud van het stationsgebouw
- (de) Website over de geschiedenis van het station
- ↑ DB Station&Service AG: Bahnhofskategorieliste 2016 (PDF, 337 kB) stand 1 januari 2016, geraadpleegd op 9 mei 2016
- ↑ Bodo Kohlmeyer: Neuer Bahnhofs-Zugang wird heller. Vlothoer Anzeiger, Vlotho 31 december 2012
- ↑ Stand der Beschreibung lt. Denkmalliste der Stadt Vlotho vom juni 1996
- ↑ (de) Industrie-Kultur: Münster/Herford: LWL zeichnet Herforder Fabrikantenvilla als Denkmal des Monats August aus 27 augustus 2009, geraadpleegd op 10 mei 2016
- ↑ lippe2weg.eu: Als die Eisenbahn kam geraadpleegd op 10 mei 2016
- ↑ Thorsten Heese: Neue Wege durch das Land - 150 Jahre Eisenbahn im Kreis Herford. Verlag für Regionalgeschichte, Bielefeld 1997, ISBN 3-89534-206-8.
- ↑ a b c Karl Großmann: Geschichte der Stadt Vlotho. Vlotho 1971, DNB 720233585, p. 288ff.
- ↑ a b c Graf/Rinne/Sieber; Beiträge zur Ortsgeschichte G09, Vlotho und die Eisenbahn; Geschichtswerkstatt Exter, 1996-2003
- ↑ Michael Bahls: Die Hannover-Altenbekener Eisenbahn. Kenning, Nordhorn 2006, ISBN 3-927587-77-X, p. 160.
- ↑ Vlothoer Anzeiger: Bahnhof steht vor dem Abriss 25 mei 2012
- ↑ (de) Westfalen-Blatt: Wir wollen den Bahnhof retten 27 februari 2013, geraadpleegd op 11 mei 2016 via archive.is
- ↑ Vlothoer Anzeiger: Leutkirch als leuchtendes Beispiel 6 april 2013
- Geschichtswerkstatt Exter (Hrsg.): Beiträge zur Ortsgeschichte (Sammelreihe; Ausgabe G09, 1996–2003, Vlotho und die Eisenbahn). ISSN 1619-7828.
- Karl Großmann: Geschichte der Stadt Vlotho. Vlotho 1971, DNB 720233585.
- Thorsten Heese: Neue Wege durch das Land – 150 Jahre Eisenbahn im Kreis Herford. Verlag für Regionalgeschichte, Bielefeld 1997, ISBN 3-89534-206-8.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Bahnhof Vlotho op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
